Με γλώσσα πάντα ξύλινη ακούστε τους μιλάνε
και στον τροχό μας δέσανε και μας κατρακυλάνε
και όλα όσα ζήσαμε ανάξια πια θα `ναι
τα ρίξαν στις χωματερές τα πλάκωσαν και πάνε
Πάμε γι ‘αλλού πάμε γι αλλού
μονάχα η τρέλα του μυαλού μας έμεινε αμανάτι
σ’ αυτού του κόσμου το τουρλού
γίναμε εμείς τ’ αλάτι
Ανήκετε στο παρελθόν μας λένε και γελάνε
σηκώσαν τις σημαίες τους προσπέρασαν και πάνε
και όσα αγαπήσαμε ούτε τα συζητάνε
σκυμμένοι στις οθόνες τους το μέλλον τους κοιτάνε
Πάμε γι’ αλλού πάμε γι αλλού
μονάχα η τρέλα του μυαλού μας έμεινε αμανάτι
σ’ αυτού του κόσμου το τουρλού
γίναμε εμείς τ’ αλάτι
|
Me glóssa pánta ksílini akuste tus miláne
ke ston trochó mas désane ke mas katrakiláne
ke óla ósa zísame anáksia pia tha `ne
ta ríksan stis chomaterés ta plákosan ke páne
Páme gi ‘allu páme gi allu
monácha i tréla tu mialu mas émine amanáti
s’ aftu tu kósmu to turlu
giname emis t’ aláti
Aníkete sto parelthón mas léne ke geláne
sikósan tis simees tus prospérasan ke páne
ke ósa agapísame ute ta sizitáne
skimméni stis othónes tus to méllon tus kitáne
Páme gi’ allu páme gi allu
monácha i tréla tu mialu mas émine amanáti
s’ aftu tu kósmu to turlu
giname emis t’ aláti
|