Παράπονο οι σταγόνες της βροχής,
κλαίει η νύχτα κι η αγάπη μας πεθαίνει.
Θα φύγεις, θα με χάσεις, θα χαθείς,
παράπονο οι σταγόνες της βροχής
κι εμείς δυο ξένοι.
Θεέ μου, πως μπορέσαμε
και πήραμε άλλο μονοπάτι ο καθένας;
Εμείς που επιστέψαμε
πως στη ζωή κι οι δυο μαζί είμαστε ένας.
Πως έμεινε ο κόσμος αδειανός
αυτή την ώρα τη βαριά, την πικραμένη;
Σεργιάνισε στην νύχτα ο καημός.
Πως έμεινε ο κόσμος αδειανός
κι εμείς δυο ξένοι;
|
Parápono i stagónes tis vrochís,
klei i níchta ki i agápi mas petheni.
Tha fígis, tha me chásis, tha chathis,
parápono i stagónes tis vrochís
ki emis dio kséni.
Theé mu, pos borésame
ke pírame állo monopáti o kathénas;
Emis pu epistépsame
pos sti zoí ki i dio mazí imaste énas.
Pos émine o kósmos adianós
aftí tin óra ti variá, tin pikraméni;
Sergiánise stin níchta o kaimós.
Pos émine o kósmos adianós
ki emis dio kséni;
|