Για σένα ξημερώνει αυτός ο κόσμος,
για σένα ετοιμάζεται η θάλασσα,
για σένα φτερουγίζουν τα πουλιά.
Χτυπιούνται οι σειρήνες μες στα βράχια
ζαχαρωμένα λόγια και καλέσματα
χωρίς μια στάλα αίμα στα φιλιά.
Κι εσύ καλέ μου στέκεσαι στου σύμπαντος τη μέση
αλήθεια παρανάλωμα και μου φυλάς μια θέση.
Θεοί που συναντήθηκαν και ποιος θα τους χωρίσει
αυτοί που αγαπήθηκαν το φως έχουν μυρίσει.
Για σένα λέει ψέματα ο Απρίλης,
για σένα τη φωτιά μου την ανάστησα,
για σένα ανοίγω πόρτα στην καρδιά.
Ξαναγεννάει η Κίρκη το νησί της
σηκώνει το ραβδί της και λικνίζεται
μα ο μύθος της δεν μ’ ακουμπάει πια.
Κι εσύ καλέ μου στέκεσαι στου σύμπαντος τη μέση
αλήθεια παρανάλωμα και μου φυλάς μια θέση.
Θεοί που συναντήθηκαν και ποιος θα τους χωρίσει
αυτοί που αγαπήθηκαν το φως έχουν μυρίσει.
|
Gia séna ksimeróni aftós o kósmos,
gia séna etimázete i thálassa,
gia séna fterugizun ta puliá.
Chtipiunte i sirínes mes sta vráchia
zacharoména lógia ke kalésmata
chorís mia stála ema sta filiá.
Ki esí kalé mu stékese stu síbantos ti mési
alíthia paranáloma ke mu filás mia thési.
Thei pu sinantíthikan ke pios tha tus chorísi
afti pu agapíthikan to fos échun mirísi.
Gia séna léi psémata o Aprílis,
gia séna ti fotiá mu tin anástisa,
gia séna anigo pórta stin kardiá.
Ksanagennái i Kírki to nisí tis
sikóni to ravdí tis ke liknízete
ma o míthos tis den m’ akubái pia.
Ki esí kalé mu stékese stu síbantos ti mési
alíthia paranáloma ke mu filás mia thési.
Thei pu sinantíthikan ke pios tha tus chorísi
afti pu agapíthikan to fos échun mirísi.
|