Ποιο παράπονο, ποιος πόνος,
ποιος καημός σε τυραννά
και τα πίνεις πάντα μόνος
στης ταβέρνας τη γωνιά.
Μήπως σ’ έχουν κατατρέξει,
μήπως σ’ αδικήσανε
κι από την γλυκιά σου αγάπη
μήπως σε χωρίσανε.
Πες μου τι σε βασανίζει,
άνθρωπέ μου, στη ζωή,
πες μου τι σε απελπίζει
και πονάς βράδυ – πρωί.
Μήπως σ’ έχουν κατατρέξει,
μήπως σ’ αδικήσανε
κι από την γλυκιά σου αγάπη
μήπως σε χωρίσανε.
Πες μου το παράπονό σου,
τον καημό, τον πόνο σου
για να γίνω σύντροφός σου,
να μην είσαι μόνος σου.
Μήπως σ’ έχουν κατατρέξει,
μήπως σ’ αδικήσανε
κι από την γλυκιά σου αγάπη
μήπως σε χωρίσανε.
|
Pio parápono, pios pónos,
pios kaimós se tiranná
ke ta pínis pánta mónos
stis tavérnas ti goniá.
Mípos s’ échun katatréksi,
mípos s’ adikísane
ki apó tin glikiá su agápi
mípos se chorísane.
Pes mu ti se vasanízi,
ánthropé mu, sti zoí,
pes mu ti se apelpízi
ke ponás vrádi – pri.
Mípos s’ échun katatréksi,
mípos s’ adikísane
ki apó tin glikiá su agápi
mípos se chorísane.
Pes mu to paráponó su,
ton kaimó, ton póno su
gia na gino síntrofós su,
na min ise mónos su.
Mípos s’ échun katatréksi,
mípos s’ adikísane
ki apó tin glikiá su agápi
mípos se chorísane.
|