Για τις αγάπες που έχουν σβήσει
πολλοί μας έχουν τραγουδήσει
καημούς μιας τύχης ορφανής.
Όμως για κάποιους που πονούνε
κι από μια σπίθα μόνο ζούνε
ποτέ δε μίλησε κανείς.
Μα εσύ ρωτάς
γιατί ζητάμε
ξένα φτερά για να πετάμε
ξένα φτερά μιας άλλης γης.
Ποιοι είμαστε μεις για ν’ απαιτούμε
στο ουρανό μόνο να ζούμε
ποιοι είμαστε μεις.
Εύκολο είναι πια να ζήσεις
να βγεις και να κατηγορήσεις
εύκολο είναι να μιλάς.
Ο κόσμος γράφει και ξεγράφει
ξεχνά, θυμάται, κάνει λάθη
μα πάντα δίπλα του περνάς.
|
Gia tis agápes pu échun svísi
polli mas échun tragudísi
kaimus mias tíchis orfanís.
Όmos gia kápius pu ponune
ki apó mia spítha móno zune
poté de mílise kanis.
Ma esí rotás
giatí zitáme
kséna fterá gia na petáme
kséna fterá mias állis gis.
Pii imaste mis gia n’ apetume
sto uranó móno na zume
pii imaste mis.
Efkolo ine pia na zísis
na vgis ke na katigorísis
efkolo ine na milás.
O kósmos gráfi ke ksegráfi
ksechná, thimáte, káni láthi
ma pánta dípla tu pernás.
|