Βαρύ μολύβι ο ουρανός
από τα κάστρα στο βαρδάρη
δεν βρίσκει δάκρυ ο καημός
ούτε καράβι να σαλπάρει
τα τραίνα αφήνουν το σταθμό
γεμάτα Εβραίους τα βαγόνια
θα κλάψω και θα λυπηθώ
θυμάμαι μου ‘πες στη Ραμόνα
Καλέ μου φίλε Γεδεών
δε θα βρεις όρος ελαίων
τον πόνο σου να σβήσει
κι εσύ μικρούλι μου Χαϊμ
ποιο τεριρέμ ποιο Χερουβείμ
να σε γλυκοκοιμήσει
Αστέρι κίτρινο φοράς
στο δεξιό σου το μανίκι
άσκοπα πέτρες κουβαλάς
κι αναπολείς τη Σαλονίκη
πληρώνεις πάθη της φυλής
στο θάλαμο των αερίων
γυμνός ριγμένος καταγής
με τις χιλιάδες των αγίων
|
Oarí molívi o uranós
apó ta kástra sto vardári
den vríski dákri o kaimós
ute karávi na salpári
ta trena afínun to stathmó
gemáta Evreus ta vagónia
tha klápso ke tha lipithó
thimáme mu ‘pes sti Ramóna
Kalé mu fíle Gedeón
de tha vris óros eleon
ton póno su na svísi
ki esí mikruli mu Chaim
pio terirém pio Cheruvim
na se glikokimísi
Astéri kítrino forás
sto deksió su to maníki
áskopa pétres kuvalás
ki anapolis ti Saloníki
plirónis páthi tis filís
sto thálamo ton aeríon
gimnós rigménos katagís
me tis chiliádes ton agion
|