Του έρωτά μου τα πράσινα φύλλα
τη γυμνή ομορφιά σου αγκαλιάζουν.
Κύλ’ αγάπη μου, μάτια μου, κύλα
όπου οι δρόμοι της νύχτας σε βγάζουν.
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ και σε θέλω
δίχως μέτρο και δίχως πυξίδα.
Στο δικό σου το βλέμμα ανατέλλω.
Το κορμί σου η δική μου πατρίδα.
Πόσα χρόνια σε περίμενα, πόσα
να ‘ρθεις, πάλι, τον κόσμο ν’ αλλάξεις.
Της καρδιάς να μου μάθεις τη γλώσσα
και τον ήλιο βαθιά να μου στάξεις
|
Tu érotá mu ta prásina fílla
ti gimní omorfiá su agkaliázun.
Kíl’ agápi mu, mátia mu, kíla
ópu i drómi tis níchtas se vgázun.
S’ agapó, s’ agapó ke se thélo
díchos métro ke díchos piksída.
Sto dikó su to vlémma anatéllo.
To kormí su i dikí mu patrída.
Pósa chrónia se perímena, pósa
na ‘rthis, páli, ton kósmo n’ alláksis.
Tis kardiás na mu máthis ti glóssa
ke ton ílio vathiá na mu stáksis
|