|
Σαν της θάλασσας τ’ αγέρι τρέχεις τρέχεις
και ανοίγω τα φτερά μου σαν πουλί.
Κάνω έτσι να σε πιάσω, μα μου φεύγεις
και ξωπίσω σου όλο τρέχω σαν παιδί.
Έχω γίνει μια σταλιά, έχω μικρύνει,
φεγγαράκι που το πλάνεψε η αυγή.
Θέλω να ’ρθω, μα ο φόβος δε μ’ αφήνει
και κουρνιάζω μες στη μαύρη προσμονή.
Στα ψηλά ψηλά ανεβαίνω,
δε σε φτάνω και πεθαίνω,
αχ αγάπη μου, αγάπη μου μικρή.
Από τα ψηλά θα πέσω,
πόσο ακόμα να πονέσω;
Δε με θέλει πια, δε με χωράει κι η γη.
Μη γελάς με της σιωπής μου πια το δάκρυ,
μη με παίζεις πιο πολύ κι απ’ τα παιδιά.
Αχ μικρή μου αγάπη, δεν υπάρχει άκρη
να κρυφτείς μέσα στη μαύρη λησμονιά.
Σαν της θάλασσας τ’ αγέρι τρέχεις τρέχεις
και με τι φτερά να τρέξω να σε βρω;
Τέτοια αγάπη δεν μπορείς, δεν την αντέχεις
κι ας με βλέπεις να ’μαι δίπλα στον γκρεμό.
Στα ψηλά ψηλά ανεβαίνω,
δε σε φτάνω και πεθαίνω,
αχ αγάπη μου, αγάπη μου μικρή.
Από τα ψηλά θα πέσω,
πόσο ακόμα να πονέσω;
Δε με θέλει πια, δε με χωράει κι η γη.
|
San tis thálassas t’ agéri tréchis tréchis
ke anigo ta fterá mu san pulí.
Káno étsi na se piáso, ma mu fevgis
ke ksopíso su ólo trécho san pedí.
Έcho gini mia staliá, écho mikríni,
fengaráki pu to plánepse i avgí.
Thélo na ’rtho, ma o fóvos de m’ afíni
ke kurniázo mes sti mavri prosmoní.
Sta psilá psilá aneveno,
de se ftáno ke petheno,
ach agápi mu, agápi mu mikrí.
Apó ta psilá tha péso,
póso akóma na ponéso;
De me théli pia, de me chorái ki i gi.
Mi gelás me tis siopís mu pia to dákri,
mi me pezis pio polí ki ap’ ta pediá.
Ach mikrí mu agápi, den ipárchi ákri
na kriftis mésa sti mavri lismoniá.
San tis thálassas t’ agéri tréchis tréchis
ke me ti fterá na trékso na se vro;
Tétia agápi den boris, den tin antéchis
ki as me vlépis na ’me dípla ston gkremó.
Sta psilá psilá aneveno,
de se ftáno ke petheno,
ach agápi mu, agápi mu mikrí.
Apó ta psilá tha péso,
póso akóma na ponéso;
De me théli pia, de me chorái ki i gi.
|
