Έτσι όπως σβήνει η φωτιά κι ανάβει το φεγγάρι
σβήνει ο κύκλος της παλιάς, παράξενης ζωής
και νέος κύκλος ξεκινά αλλού για να με πάρει
κλεισμένος στ’ αμπάρι μιας άλλης φυγής.
Σε βρήκα πάλι να περνάς σε ένα αστέρι πάνω
σε ένα βαθύ γαλάζιο φως τα μάτια σου λουσμένα
εκεί που ξέρεις να πετάς εγώ ποτέ δε φτάνω
όμως παράξενες τροχιές σε φέρνουνε σ` εμένα.
Και τότε παίρνεις τ’ όπλο σου πάλι
και μου ζητάς να σου παραδοθώ
αδειάζεις τις σφαίρες
και πατάς τη σκανδάλη
πάλι στα ψέματα να σκοτωθώ.
Και το φεγγάρι πέθανε και μαύρισε η νύχτα
τ’ αστέρια χίλιες πυρκαγιές ψηλά στον ουρανό
τα θαύματα και τα σπαθιά
που σου ‘χουν μείνει δείχ’ τα
στης θάλασσας ρίχ’ τα το μαύρο βυθό.
Στο φως με σπρώχνουν συνεχώς
μα εγώ ζητάω να βρω
το σκοτεινό δωμάτιο που ‘ναι τα περασμένα
στη μέση στέκεσαι εσύ
φοράς φουστάνι μαύρο και γύρω σου κύκλοι κεριά
που σβήνουν ένα ένα.
|
Έtsi ópos svíni i fotiá ki anávi to fengári
svíni o kíklos tis paliás, paráksenis zoís
ke néos kíklos ksekiná allu gia na me pári
klisménos st’ abári mias állis figís.
Se vríka páli na pernás se éna astéri páno
se éna vathí galázio fos ta mátia su lusména
eki pu kséris na petás egó poté de ftáno
ómos paráksenes trochiés se férnune s` eména.
Ke tóte pernis t’ óplo su páli
ke mu zitás na su paradothó
adiázis tis sferes
ke patás ti skandáli
páli sta psémata na skotothó.
Ke to fengári péthane ke mavrise i níchta
t’ astéria chílies pirkagiés psilá ston uranó
ta thafmata ke ta spathiá
pu su ‘chun mini dich’ ta
stis thálassas rích’ ta to mavro vithó.
Sto fos me spróchnun sinechós
ma egó zitáo na vro
to skotinó domátio pu ‘ne ta perasména
sti mési stékese esí
forás fustáni mavro ke giro su kíkli keriá
pu svínun éna éna.
|