Απ’ του χωρισμού τον πόνο
λίγο λίγο σιγολιώνω, σιγολιώνω,
κάθε μέρα που περνάει
με τσακίζει, με γερνάει, με γερνάει.
Θα με φάει αυτός ο χωρισμός μας,
γύρνα πάλι στο φτωχοκάλυβό μας,
γύρνα πάλι στο φτωχοκάλυβό μας.
Λόγια, σου `παν, πικραμένα
και με άφησες εμένα, αχ, εμένα,
τώρα ζούμε χωρισμένοι
σαν να είμαστε δυο ξένοι, αχ, δυο ξένοι.
Θα με φάει αυτός ο χωρισμός μας,
γύρνα πάλι στο φτωχοκάλυβό μας,
γύρνα πάλι στο φτωχοκάλυβό μας.
Από πέτρα πρέπει να `σαι
και γι’ αυτό δε με λυπάσαι, δεν λυπάσαι,
νύχτα μέρα υποφέρω,
δε θα ζήσω πια, το ξέρω, αχ, το ξέρω.
Θα με φάει αυτός ο χωρισμός μας,
γύρνα πάλι στο φτωχοκάλυβό μας,
γύρνα πάλι στο φτωχοκάλυβό μας.
|
Ap’ tu chorismu ton póno
lígo lígo sigolióno, sigolióno,
káthe méra pu pernái
me tsakízi, me gernái, me gernái.
Tha me fái aftós o chorismós mas,
girna páli sto ftochokálivó mas,
girna páli sto ftochokálivó mas.
Lógia, su `pan, pikraména
ke me áfises eména, ach, eména,
tóra zume chorisméni
san na imaste dio kséni, ach, dio kséni.
Tha me fái aftós o chorismós mas,
girna páli sto ftochokálivó mas,
girna páli sto ftochokálivó mas.
Apó pétra prépi na `se
ke gi’ aftó de me lipáse, den lipáse,
níchta méra ipoféro,
de tha zíso pia, to kséro, ach, to kséro.
Tha me fái aftós o chorismós mas,
girna páli sto ftochokálivó mas,
girna páli sto ftochokálivó mas.
|