Πεθύμησα για να σε δω στη μέση του χειμώνα
Και ανεμίζω σαν μωρό του έρωτα χιτώνα
Έξω απ’ το σπίτι σου περνώ κι ακούω ησυχία
Μια καληνύχτα να σου πω να σε κεράσω ευτυχία
Σήμερα κλαίμε χωριστά με τα παράθυρα κλειστά
καθένας στη γωνιά μας
Έχει στενέψει η αγκαλιά το μόνο πράγμα που χωράει
είναι η μοναξιά μας, είναι η μοναξιά μας
Αχ, σήμερα κλαίμε χωριστά
Πεθύμησα το ραντεβού το πρώτο το φιλί μας
Τον ήχο του κυνηγητού απ’ έξω απ’ την αυλή μας
Έχει αλλάξει η γειτονιά κι ο κόσμος και τα σπίτια
Και μου θυμίζουν ξενιτιά κι ας είναι δίπλα δίπλα
|
Pethímisa gia na se do sti mési tu chimóna
Ke anemízo san moró tu érota chitóna
Έkso ap’ to spíti su pernó ki akuo isichía
Mia kaliníchta na su po na se keráso eftichía
Símera kleme choristá me ta paráthira klistá
kathénas sti goniá mas
Έchi stenépsi i agkaliá to móno prágma pu chorái
ine i monaksiá mas, ine i monaksiá mas
Ach, símera kleme choristá
Pethímisa to rantevu to próto to filí mas
Ton ícho tu kinigitu ap’ ékso ap’ tin avlí mas
Έchi alláksi i gitoniá ki o kósmos ke ta spítia
Ke mu thimízun ksenitiá ki as ine dípla dípla
|