|
Τ’ όνομά σου ψιθυρίζω σ’ ένα σπίτι αδειανό
πως αντέχω μακριά σου δεν μπορώ να το πιστέψω
η μορφή σου που μου λείπει μου τρελαίνει το μυαλό
του χωρισμού τη μαχαιριά πως να γιατρέψω
Σκότωμα θέλουμε κι οι δυο
κάναμε λάθος τραγικό
ο χωρισμός είναι τραύμα βαθύ
που δεν κλείνει
Σκότωμα θέλουμε κι οι δυο
κάναμε λάθος τραγικό
στο χωρισμό έχουνε πάντα κι οι δυο
την ευθύνη
Ν’ ανταμώνω τη σκιά σου κάθε βράδυ δεν μπορώ
σ’ ένα σπίτι ρημαγμένο τη σιωπή σου πως ν’ αντέξω
όλα γύρω σε θυμίζουν και βαριά μελαγχολώ
του χωρισμού τη μαχαιριά πως να γιατρέψω
Σκότωμα θέλουμε κι οι δυο
κάναμε λάθος τραγικό
ο χωρισμός είναι τραύμα βαθύ
που δεν κλείνει
Σκότωμα θέλουμε κι οι δυο
κάναμε λάθος τραγικό
στο χωρισμό έχουνε πάντα κι οι δυο
την ευθύνη
|
T’ ónomá su psithirízo s’ éna spíti adianó
pos antécho makriá su den boró na to pistépso
i morfí su pu mu lipi mu treleni to mialó
tu chorismu ti macheriá pos na giatrépso
Skótoma thélume ki i dio
káname láthos tragikó
o chorismós ine trafma vathí
pu den klini
Skótoma thélume ki i dio
káname láthos tragikó
sto chorismó échune pánta ki i dio
tin efthíni
N’ antamóno ti skiá su káthe vrádi den boró
s’ éna spíti rimagméno ti siopí su pos n’ antékso
óla giro se thimízun ke variá melagcholó
tu chorismu ti macheriá pos na giatrépso
Skótoma thélume ki i dio
káname láthos tragikó
o chorismós ine trafma vathí
pu den klini
Skótoma thélume ki i dio
káname láthos tragikó
sto chorismó échune pánta ki i dio
tin efthíni
|
