Στραβά το καπελάκι μου
στριμμένο το τσιγάρο
πολλές φουρτούνες πέρασα
και δε φοβάμαι χάρο.
Τη θάλασσα πολέμησα
του κόσμου την αρμύρα
μα τώρα που σε γνώρισα
την κάτω βόλτα πήρα.
Στ’ ουρανού την άκρη
Παναγιά σε φίλησε
παγωμένο δάκρυ
στην καρδιά μου κύλησε.
Στραβά το καπελάκι μου
στο χέρι κομπολόι
μετρώ τα σκαλοπάτια σου
κι η έγνοια σου με τρώει.
Μα πριν με διώξεις, άκαρδη
θερμά παρακαλώ σε
περκάλι βενετσάνικο
να κοιμηθούμε στρώσε.
|
Stravá to kapeláki mu
strimméno to tsigáro
pollés furtunes pérasa
ke de fováme cháro.
Ti thálassa polémisa
tu kósmu tin armíra
ma tóra pu se gnórisa
tin káto vólta píra.
St’ uranu tin ákri
Panagiá se fílise
pagoméno dákri
stin kardiá mu kílise.
Stravá to kapeláki mu
sto chéri kobolói
metró ta skalopátia su
ki i égnia su me trói.
Ma prin me dióksis, ákardi
thermá parakaló se
perkáli venetsániko
na kimithume stróse.
|