Όλη νύχτα κι ούτε δυο γραμμές δεν έγραψα
πήρα το χαρτί και στη φωτιά το πέταξα
κι όπως κοιτούσα τη φλόγα σε θυμήθηκα
πήγα κι εγώ μες στη φωτιά και ρίχτηκα
Πέρασα πολλά μικρό μου μα δε λύγισα
έφτασα στον κάτω κόσμο κι όμως γύρισα
όμως μακριά σου σωθήκανε τα θαύματα
κι είναι κλειστά πια πίσω τα περάσματα
Όσο κι αν πάθεις δε θα το μάθεις
να μη χτυπάς καρδιά μου σαν τρελή
κι απ’ τα φαντάσματα κάθε σου αγάπης
να τυραννιέσαι πάντα απ’ την αρχή
Έφυγα να ζήσω βαθιά στην έρημο
χτίζω γύρω απ’ την καρδιά μου τοίχο πέτρινο
μα τον καημό σου πάλι μέσα μου έχτισα
νόμιζα ο δόλιος πως τα μάγια σου έλυσα
Όσο κι αν πάθεις δε θα το μάθεις
να μη χτυπάς καρδιά μου σαν τρελή
κι απ’ τα φαντάσματα κάθε σου αγάπης
να τυραννιέσαι πάντα απ’ την αρχή
|
Όli níchta ki ute dio grammés den égrapsa
píra to chartí ke sti fotiá to pétaksa
ki ópos kitusa ti flóga se thimíthika
píga ki egó mes sti fotiá ke ríchtika
Pérasa pollá mikró mu ma de lígisa
éftasa ston káto kósmo ki ómos girisa
ómos makriá su sothíkane ta thafmata
ki ine klistá pia píso ta perásmata
Όso ki an páthis de tha to máthis
na mi chtipás kardiá mu san trelí
ki ap’ ta fantásmata káthe su agápis
na tiranniése pánta ap’ tin archí
Έfiga na zíso vathiá stin érimo
chtízo giro ap’ tin kardiá mu ticho pétrino
ma ton kaimó su páli mésa mu échtisa
nómiza o dólios pos ta mágia su élisa
Όso ki an páthis de tha to máthis
na mi chtipás kardiá mu san trelí
ki ap’ ta fantásmata káthe su agápis
na tiranniése pánta ap’ tin archí
|