Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο·
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν τη φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους, που πια καιρός , μας συνεπαίρνει.
|
Mésa ston fóvo ke stes ipopsíes,
me taragméno nu ke tromagména mátia,
liónume ke schediázume to pós na kámume
gia n’ apofígume ton véveo
ton kíndino pu étsi friktá mas apili.
Ki ómos lanthánume, den in’ aftós ston drómo·
pseftika ísan ta minímata
(í den t’ akusame, í den ta niósame kalá).
Άlli katastrofí, pu den ti fantazómethan,
eksafnikí, ragdea péfti epáno mas,
ki anétimus, pu pia kerós , mas sineperni.
|