Όταν πήγες κάποιο πρωινό
κάπου σ’ έναν τόπο μακρινό.
περπάτησα, περπάτησα
ψηλά τον ήλιο κράτησα
μα ήσουν τόσο μακριά
μεγάλη έκανα ευχή να σταματήσει η βροχή
που ’πεφτε μέσα στην καρδιά.
Ταξιδιώτης μ’ ένα αγέρι
κι ένα σύννεφο
κίνησα ένα μεσημέρι
κι ήρθα να σε βρω.
Πίσω απ’ το μεγάλο ανήφορο
κύλαγε η ζωή σαν το νερό
ο δρόμος μου ο μακρινός
ο μολυβένιος ουρανός
δεν είχαν τέλος και αρχή
τα χέρια μου ανάψανε και τα φτερά μου κάψανε
μα ουδέ ποτάμι ούτε πηγή.
Ταξιδιώτης μ’ ένα αγέρι
κι ένα σύννεφο
κίνησα ένα μεσημέρι
κι ήρθα να σε βρω.
|
Όtan píges kápio prinó
kápu s’ énan tópo makrinó.
perpátisa, perpátisa
psilá ton ílio krátisa
ma ísun tóso makriá
megáli ékana efchí na stamatísi i vrochí
pu ’pefte mésa stin kardiá.
Taksidiótis m’ éna agéri
ki éna sínnefo
kínisa éna mesiméri
ki írtha na se vro.
Píso ap’ to megálo aníforo
kílage i zoí san to neró
o drómos mu o makrinós
o molivénios uranós
den ichan télos ke archí
ta chéria mu anápsane ke ta fterá mu kápsane
ma udé potámi ute pigí.
Taksidiótis m’ éna agéri
ki éna sínnefo
kínisa éna mesiméri
ki írtha na se vro.
|