Μέρες είκοσι και δυο στη Σαλονίκη,
διπλανά δωμάτια υπόγεια χρόνια.
Με τις ώρες έπαιζες σκάλες στην κιθάρα
κι εγώ λύσεις έψαχνα να βρω σε μια γυάλα.
Μάγοι δίχως μαγικά σκοτεινοί και μόνοι
χώρεσαν σ’ έξι χορδές οι χαμένοι χρόνοι.
Μοναχός αργά στην παραλία
σε μια αόρατη χαμένος συναυλία
όργανα τρελά, γλυκά
ήχους των αγγέλων.
Κι έπαιζες ως το πρωί
ήλιος ανατέλλων
Μέρες είκοσι και δυο στη Σαλονίκη
ένας ήχος μυστικός σαν θησαυρός.
Μαγικές έξι χορδές μαγικά τα δάκτυλα
μαγική είναι η μουσική θέλει μάγια για να βγει
|
Méres ikosi ke dio sti Saloníki,
diplaná domátia ipógia chrónia.
Me tis óres épezes skáles stin kithára
ki egó lísis épsachna na vro se mia giála.
Mági díchos magiká skotini ke móni
chóresan s’ éksi chordés i chaméni chróni.
Monachós argá stin paralía
se mia aórati chaménos sinavlía
órgana trelá, gliká
íchus ton angélon.
Ki épezes os to pri
ílios anatéllon
Méres ikosi ke dio sti Saloníki
énas íchos mistikós san thisavrós.
Magikés éksi chordés magiká ta dáktila
magikí ine i musikí théli mágia gia na vgi
|