|
Υπάρχουν στιγμές που θες να χαθείς
στο κόσμο που ήρθες, να θες να κρυφτείς
Υπάρχουν στιγμές που βλέπεις το φως
και σκέφτεσαι μόνο, να βγεις ζωντανός
Σκοτάδι τριγύρω και νιώθω ξανά
πως έμεινα μόνος κι αυτή τη βραδιά
εικόνες που μοιάζουν μ’ αναμνήσεις παλιές
σαν βήμα που κάνω, συνέχεια στο χθες
Και θυμάμαι, θυμάμαι, χειμώνας βροχή
να στέκομαι εδώ και απέναντι εσύ
δυο μάτια θλιμμένα, ψυχές στο κενό
που θα ‘σαι, που θα ‘μαι μετά από καιρό
Και θυμάμαι, θυμάμαι, χειμώνας βροχή
να στέκομαι εδώ και απέναντι εσύ
το πόσο σε θέλω είναι κάτι απλό
μα να ξέρεις για πάντα, θα σ’ έχω εγώ
Υπάρχει ένας κύκλος κι αυτό ειν’ η ζωή
η μοίρα η δικιά μας, σπασμένο γυαλί
η σκέψη μου ορίζει, την κάθε στιγμή
γι αυτό υποφέρω και λείπεις εσύ
Θέλω να `σαι δικιά μου, το δικό μου παιδί
να είσαι ο ήλιος που φωτίζει τη γη
η αλήθεια στο ψέμα, το καλό στο κακό
θέλω πάντα για πάντα, να σ’ έχω εγώ
|
Ipárchun stigmés pu thes na chathis
sto kósmo pu írthes, na thes na kriftis
Ipárchun stigmés pu vlépis to fos
ke skéftese móno, na vgis zontanós
Skotádi trigiro ke niótho ksaná
pos émina mónos ki aftí ti vradiá
ikónes pu miázun m’ anamnísis paliés
san víma pu káno, sinéchia sto chthes
Ke thimáme, thimáme, chimónas vrochí
na stékome edó ke apénanti esí
dio mátia thlimména, psichés sto kenó
pu tha ‘se, pu tha ‘me metá apó keró
Ke thimáme, thimáme, chimónas vrochí
na stékome edó ke apénanti esí
to póso se thélo ine káti apló
ma na kséris gia pánta, tha s’ écho egó
Ipárchi énas kíklos ki aftó in’ i zoí
i mira i dikiá mas, spasméno gialí
i sképsi mu orízi, tin káthe stigmí
gi aftó ipoféro ke lipis esí
Thélo na `se dikiá mu, to dikó mu pedí
na ise o ílios pu fotízi ti gi
i alíthia sto pséma, to kaló sto kakó
thélo pánta gia pánta, na s’ écho egó
|
