|
Είν’ τα τραγούδια μου τραγούδια λυπημένα
πάνω στο κέφι του δεν τα ‘πιασε κανείς
είναι με δάκρυα πικρά πλημμυρισμένα
είν’ τα τραγούδια της καρδιάς της ορφανής.
Περπατώ στις γειτονιές
και μαζεύω τους καημούς,
και με νότες λυγμούς
τι τραγούδι να γράψω;
Αν γελάσει η ζωή
θα γελάσω κι εγώ,
όταν κλαίει η ζωή
πως μπορώ να μην κλάψω;
Μακάρι να `ταν η ζωή μας πανηγύρι
να `ταν της πίκρας το ποτήρι αδειανό
και των ονείρων το λευκό το τρεχαντήρι
να `βρισκε δρόμο μέσα στον ωκεανό.
|
In’ ta tragudia mu tragudia lipiména
páno sto kéfi tu den ta ‘piase kanis
ine me dákria pikrá plimmirisména
in’ ta tragudia tis kardiás tis orfanís.
Perpató stis gitoniés
ke mazevo tus kaimus,
ke me nótes ligmus
ti tragudi na grápso;
An gelási i zoí
tha geláso ki egó,
ótan klei i zoí
pos boró na min klápso;
Makári na `tan i zoí mas panigiri
na `tan tis píkras to potíri adianó
ke ton oniron to lefkó to trechantíri
na `vriske drómo mésa ston okeanó.
|
