Το βλέμμα σου το καθαρόαιμο | To vlémma su to katharóemo

Αχ! και να ‘ρχόσουνα μεσάνυχτα Σαββάτου
σαν το φαντάρο που το σκάει απ’ τη σκοπιά του,
να ‘ρθείς σαν φλόγα και να κάψεις ό,τι φταίει
τι φταίει που το παίξαμε κάποια στιγμή σπουδαίοι.

Μου κέρδισες τη μάχη, μου πήρες και τον πόλεμο
μ’ αυτό το μαύρο βλέμμα, το καθαρόαιμο.

Αχ! και να ‘ρχόσουνα χαράματα Σαββάτου
σαν το φεγγάρι που το σκάει απ’ την τροχιά του,
να δεις που κάποτε οι πρώτοι κι οι ωραίοι
πεθαίνουν από έρωτα και μένουν τελευταίοι.

Μου κέρδισες τη μάχη, μου πήρες και τον πόλεμο
μ’ αυτό το μαύρο βλέμμα, το καθαρόαιμο.

Ach! ke na ‘rchósuna mesánichta Savvátu
san to fantáro pu to skái ap’ ti skopiá tu,
na ‘rthis san flóga ke na kápsis ó,ti ftei
ti ftei pu to peksame kápia stigmí spudei.

Mu kérdises ti máchi, mu píres ke ton pólemo
m’ aftó to mavro vlémma, to katharóemo.

Ach! ke na ‘rchósuna charámata Savvátu
san to fengári pu to skái ap’ tin trochiá tu,
na dis pu kápote i próti ki i orei
pethenun apó érota ke ménun teleftei.

Mu kérdises ti máchi, mu píres ke ton pólemo
m’ aftó to mavro vlémma, to katharóemo.