Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να ‘ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
Να ’χω το νου μου αδειανό
Να ’χω και πρίμο τον καιρό
Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να ‘ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιος ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ’ αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
|
De thélo pia na skéftome ta ídia ke ta ídia
Sa na ‘tan óla psémata stáchtes ki apokaΐdia
Thélo anichtá paráthira na me chtipái aéras
Na ’cho to nu mu adianó
Na ’cho ke prímo ton keró
De thélo pia na mu milás gia ósa échis zísi
De cháthike ki o kósmos pia to tzámi an ragisi
Thélo na ‘rthis ke na me vris na kátsis na ta pume
Pos nióthume paráfora
Pos zume étsi adiáfora
De thélo na pikrenese
tis Kiriakés ta vrádia
Chorís aftí ti skotiniá
ta chrónia ménun ádia
Thélo na fígis na sothis na pápsis na gkriniázis
Na ksechastis sti diadromí pios ísun ke pós miázis
Έtsi tha s’ agapó polí ke tha se vlépo lígo
Sa mia gineka makriní
Pu agápisa prin fígo
De thélo na pikrenese
tis Kiriakés ta vrádia
Chorís aftí ti skotiniá
ta chrónia ménun ádia
|