Ποιος σου φταίει που δεν έχεις πού να πας
και κανείς δε σ’ αγαπάει; ποιος σου φταίει;
και χρυσάφι να σου δώσουν το πετάς,
να, λοιπόν, γιατί στον πόνο έχεις χρέη!
Το καλύτερο παιδί εσύ το πέταξες,
δεν κατάφερε η καρδιά σου να το δει,
δε με πίστεψες, με τ’ όνειρό μου έπαιξες
κι όμως ήμουν το καλύτερο παιδί!
Όσοι θέλουνε, ψυχή μου, τα πολλά
δεν τα βλέπουνε κι ας τα’ χουνε μπροστά τους,
μένουν μόνοι τους μια μέρα τελικά
και μετράνε μια ζωή τα σφάλματά τους!
|
Pios su ftei pu den échis pu na pas
ke kanis de s’ agapái; pios su ftei;
ke chrisáfi na su dósun to petás,
na, lipón, giatí ston póno échis chréi!
To kalítero pedí esí to pétakses,
den katáfere i kardiá su na to di,
de me pístepses, me t’ óniró mu épekses
ki ómos ímun to kalítero pedí!
Όsi thélune, psichí mu, ta pollá
den ta vlépune ki as ta’ chune brostá tus,
ménun móni tus mia méra teliká
ke metráne mia zoí ta sfálmatá tus!
|