Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ’ όνειρό μου.
Και κάθε μέρα αποβραδίς
ντουχιουντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.
Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυο χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
‘που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.
Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυό του μάτια.
Θυμούμαι κάθε χαραυγή
που ‘λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω τον ντουνιά
με τα φιλιά σου.
Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.
Πώς να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει ‘πομείνει.
|
Ήtane ómorfo tharró
ekino ton palió keró
to kapilió mu
gialós, kaimós ke tsikudiá
varména mésa stin kardiá
me t’ óniró mu.
Ke káthe méra apovradís
ntuchiuntisménos o Oardís
me to lauto
me to krasí tu ston ontá
ston amané tu na kentá
ton kósmo tuto.
Ki o Stavros péra sti goniá
pu gia dio chilia vissiniá
ta sigopíni
perni neró san tragudi
‘pu to lauto tu Oardí
ton póno svíni.
Ki o Míros piáni to choró
to chóma móno échi ochtró
chrisá palátia
se kápia thálassa platiá
thimáte, kókkina fotiá
ta dió tu mátia.
Thimume káthe charavgí
pu ‘lega o ílios na mi vgi
stin agkaliá su
óniro várka me paniá
na sergianízo ton ntuniá
me ta filiá su.
Argó to zálo mu, varí
ítane pseftikos bori
o érotás su
rotó diavátes sta stená
an idan mátia kastaná
san ta diká su.
Pós na dikáso mia zoí
ki éna astéri to pri
pu tremosvíni
sto eripoméno kapilió
éna mu óniro palió
échi ‘pomini.
|