|
Άμα ήμουν ξύλο, ίσως να με καίγανε
ή για πόρτας φύλλο, πως βαστάω να λέγανε
άμα ήμουν κυπαρίσσι, ζωντανή θα `χες γυρίσει
κι άμα ήμουν έλατο, το χειμώνα με κορόνα στο κεφάλι, γέλα το
Αλλά ήμουν άνθρωπος και αγάπησα εσένα
που έμοιαζες φιλάνθρωπος για κορμιά πελεκημένα
στη φωτιά σου μ’ έκαψες και την πόρτα τι μου κλείνεις
κυπαρίσσι μ’ έθαψες με πληγώνεις και με κρίνεις
Άμα ήμουν χιόνι, κάποιος θα με πάταγε
μα κι αυτό το πόδι κάπου θα σταμάταγε
στον γκρεμό που ξημερώνω μόνο ο Μάης βγάζει κλώνο
αχ κουβέντες άγονες έλιωνα και πάγωνες
|
Άma ímun ksílo, ísos na me kegane
í gia pórtas fíllo, pos vastáo na légane
áma ímun kiparíssi, zontaní tha `ches girísi
ki áma ímun élato, to chimóna me koróna sto kefáli, géla to
Allá ímun ánthropos ke agápisa eséna
pu émiazes filánthropos gia kormiá pelekiména
sti fotiá su m’ ékapses ke tin pórta ti mu klinis
kiparíssi m’ éthapses me pligónis ke me krínis
Άma ímun chióni, kápios tha me pátage
ma ki aftó to pódi kápu tha stamátage
ston gkremó pu ksimeróno móno o Máis vgázi klóno
ach kuvéntes ágones éliona ke págones
|
