Το παιδί που μπήκε τώρα κι έκατσε εκεί
όλο μας κοιτάζει, κάτι θέλει να μας πει
πες του για να ‘ρθει κοντά μας, δεν είναι ντροπή
μήπως είναι ρέστος και διστάζει να το πει,
πες του για να ‘ρθει κοντά μας, δεν είναι ντροπή
μήπως είναι ρέστος και διστάζει να το πει.
Φαίνεται πως έχει πόνο μέσα στην ψυχή
για καμιά γυναίκα υποφέρει και πονεί
μήπως τον επλήγωσε καμιά μελαχρινή
όμως τον καημό του τώρα ποιος τον εννοεί,
μήπως τον επλήγωσε καμιά μελαχρινή
όμως τον καημό του τώρα ποιος τον εννοεί.
Ξέχνα τον καημό σου τώρα, πιες κα’ να κρασί
μην τη συλλογιέσαι, ξέχασέ τηνε κι εσύ
τέτοια είναι πάντα της γυναίκας η ψυχή
μην παραπονιέσαι φίλε, έτσι είν’ η ζωή,
τέτοια είναι πάντα της γυναίκας η ψυχή
μην παραπονιέσαι φίλε, έτσι είν’ η ζωή.
|
To pedí pu bíke tóra ki ékatse eki
ólo mas kitázi, káti théli na mas pi
pes tu gia na ‘rthi kontá mas, den ine ntropí
mípos ine réstos ke distázi na to pi,
pes tu gia na ‘rthi kontá mas, den ine ntropí
mípos ine réstos ke distázi na to pi.
Fenete pos échi póno mésa stin psichí
gia kamiá gineka ipoféri ke poni
mípos ton eplígose kamiá melachriní
ómos ton kaimó tu tóra pios ton ennoi,
mípos ton eplígose kamiá melachriní
ómos ton kaimó tu tóra pios ton ennoi.
Kséchna ton kaimó su tóra, pies ka’ na krasí
min ti sillogiése, kséchasé tine ki esí
tétia ine pánta tis ginekas i psichí
min paraponiése fíle, étsi in’ i zoí,
tétia ine pánta tis ginekas i psichí
min paraponiése fíle, étsi in’ i zoí.
|