Έφυγες εσύ και που να πάω,
τόση μοναξιά, παραμιλάω,
μέσα μου χειμώνιασε, παντού βροχή,
έφυγες εσύ, το σπίτι άδειο,
ψάχνω μια φωνή, βουβό το ράδιο,
όλα ερημώσανε, παντού σιωπή.
Το ‘χα φανταστεί, θα ‘φευγες κι εσύ,
το ‘χα φανταστεί μα τέτοιο λάθος
δεν περίμενα πως θα ‘κανες εσύ.
Πόσο σε μισώ και πόσο σ’ αγαπάω,
πόσο σε μισώ που δε ρωτάς αν ζω,
πόσο σε μισώ, μου λείπεις και πονάω,
πόσο σε μισώ και πόσο σ’ αγαπώ.
Έφυγες εσύ και που να πάω,
μίκρυνε ο κόσμος, δε χωράω,
μέσα μου παράπονο πικρό γιατί,
έφυγες εσύ, η πόλη άδεια,
πάνω μου φιλιά, καυτά σημάδια,
γύρω μου ερείπια, παντού σιωπή.
Το ‘χα φανταστεί, θα ‘φευγες κι εσύ,
το ‘χα φανταστεί μα τέτοιο λάθος
δεν περίμενα πως θα ‘κανες εσύ.
Πόσο σε μισώ και πόσο σ’ αγαπάω,
πόσο σε μισώ που δε ρωτάς αν ζω,
πόσο σε μισώ, μου λείπεις και πονάω,
πόσο σε μισώ και πόσο σ’ αγαπώ.
|
Έfiges esí ke pu na páo,
tósi monaksiá, paramiláo,
mésa mu chimóniase, pantu vrochí,
éfiges esí, to spíti ádio,
psáchno mia foní, vuvó to rádio,
óla erimósane, pantu siopí.
To ‘cha fantasti, tha ‘fevges ki esí,
to ‘cha fantasti ma tétio láthos
den perímena pos tha ‘kanes esí.
Póso se misó ke póso s’ agapáo,
póso se misó pu de rotás an zo,
póso se misó, mu lipis ke ponáo,
póso se misó ke póso s’ agapó.
Έfiges esí ke pu na páo,
míkrine o kósmos, de choráo,
mésa mu parápono pikró giatí,
éfiges esí, i póli ádia,
páno mu filiá, kaftá simádia,
giro mu eripia, pantu siopí.
To ‘cha fantasti, tha ‘fevges ki esí,
to ‘cha fantasti ma tétio láthos
den perímena pos tha ‘kanes esí.
Póso se misó ke póso s’ agapáo,
póso se misó pu de rotás an zo,
póso se misó, mu lipis ke ponáo,
póso se misó ke póso s’ agapó.
|