Αν άγγιζες τα χέρια της, τα κρινοδάχτυλά της,
κι αν μύριζες το άρωμα απ’ τα μακριά μαλλιά της,
αν κοίταζες τα μάτια της, δυο κάρβουνα αναμμένα,
που ανάβουνε παντού φωτιές και κάψανε κι εμένα…
Τότε θα καταλάβαινες γιατί την αγαπάω,
και μόνο με τη σκέψη της τα βράδια ξαγρυπνάω.
Τότε θα καταλάβαινες, φίλε μου, τι περνάω,
και μαντινάδες του έρωτα για κείνη τραγουδάω.
Αν άκουγες τη μουσική απ’ τη γλυκιά λαλιά της,
που τ’ αηδονάκια ζήλευαν και τρέχανε κοντά της,
τα βελουδένια χείλη της για μια φορά αν φιλούσες,
όπως δεν ξέχασα κι εγώ, ποτέ δε θα ξεχνούσες.
|
An ángizes ta chéria tis, ta krinodáchtilá tis,
ki an mírizes to ároma ap’ ta makriá malliá tis,
an kitazes ta mátia tis, dio kárvuna anamména,
pu anávune pantu fotiés ke kápsane ki eména…
Tóte tha katalávenes giatí tin agapáo,
ke móno me ti sképsi tis ta vrádia ksagripnáo.
Tóte tha katalávenes, fíle mu, ti pernáo,
ke mantinádes tu érota gia kini tragudáo.
An ákuges ti musikí ap’ ti glikiá laliá tis,
pu t’ aidonákia zílevan ke tréchane kontá tis,
ta veludénia chili tis gia mia forá an filuses,
ópos den kséchasa ki egó, poté de tha ksechnuses.
|