Τούτος ο τόπος είν’ ένας μύθος
από χρώμα και φως ένας μύθος κρυφός
με τον κόσμο του ήλιου δεμένος.
Καθ’ αυγή ξεκινά ν’ ανταμώσει ξανά
το δικό του αθάνατο γένος.
Τούτος ο τόπος είν’ ένας κήπος
με κλαμένα παιδιά στη γαλάζια ποδιά
κάποιας μάνας για πάντα χαμένης
που συντρόφοι ορφανοί καρτερούν να φανεί
στο κατώφλι μίας πόρτας κλεισμένης.
Τούτος ο τόπος είν’ ένας βράχος
σα σπαθί κοφτερός που σοφός ο καιρός
θα τον κάνει τραγούδι μια μέρα
και θα `ρθουν εποχές που οι φτωχές μας ψυχές
το σκοπό του θ’ ακούν στον αγέρα.
|
Tutos o tópos in’ énas míthos
apó chróma ke fos énas míthos krifós
me ton kósmo tu íliu deménos.
Kath’ avgí ksekiná n’ antamósi ksaná
to dikó tu athánato génos.
Tutos o tópos in’ énas kípos
me klaména pediá sti galázia podiá
kápias mánas gia pánta chaménis
pu sintrófi orfani karterun na fani
sto katófli mías pórtas klisménis.
Tutos o tópos in’ énas vráchos
sa spathí kofterós pu sofós o kerós
tha ton káni tragudi mia méra
ke tha `rthun epochés pu i ftochés mas psichés
to skopó tu th’ akun ston agéra.
|