Το πικρό ψωμί που τρώγαμε στο φως
τ’ αρμυρό νερό απ’ το δάκρυ σου θυμάμαι
άλλη τέχνη δε μας έμαθε ο Θεός
απ’ τα δύσκολα του κόσμου ν’ αγαπάμε
Τριανταφυλλιές μ’ αγκάθια τριανταφυλλιές
ειν’ του κόσμου τα σινάφια και οι αγκαλιές
τριανταφυλλιές μ’ αγκάθια λόγια που μου λες
μ’ αγκαλιάζεις με ματώνεις κι ύστερα με κλαις
Μεροκάματο κι ο ύπνος μας μισός
σ’ ένα όνειρο κι οι δυο μας να χωράμε
άλλα λούσα δε μας έδωσε ο Θεός
απ’ τα ρούχα της δουλειάς μας που φοράμε
Τριανταφυλλιές μ’ αγκάθια τριανταφυλλιές
ειν’ του κόσμου τα σινάφια και οι αγκαλιές
τριανταφυλλιές μ’ αγκάθια λόγια που μου λες
μ’ αγκαλιάζεις με ματώνεις κι ύστερα με κλαις
|
To pikró psomí pu trógame sto fos
t’ armiró neró ap’ to dákri su thimáme
álli téchni de mas émathe o Theós
ap’ ta dískola tu kósmu n’ agapáme
Triantafilliés m’ agkáthia triantafilliés
in’ tu kósmu ta sináfia ke i agkaliés
triantafilliés m’ agkáthia lógia pu mu les
m’ agkaliázis me matónis ki ístera me kles
Merokámato ki o ípnos mas misós
s’ éna óniro ki i dio mas na choráme
álla lusa de mas édose o Theós
ap’ ta rucha tis duliás mas pu foráme
Triantafilliés m’ agkáthia triantafilliés
in’ tu kósmu ta sináfia ke i agkaliés
triantafilliés m’ agkáthia lógia pu mu les
m’ agkaliázis me matónis ki ístera me kles
|