Τώρα, τώρα που σήμανε η ώρα,
κάνε κουράγιο και προχώρα
κι έχε γεια.
Τώρα, τώρα που φεύγεις μακριά μου,
φθινόπωρο στα βλέφαρά μου
θα ‘σαι πια.
Δε φταις εσύ, δε φταις εσύ
ούτε κι εγώ.
Φταίει η ζωή
που την πιστέψαμε κι οι δυο.
Τώρα, τώρα που σήμανε η ώρα,
κάνε κουράγιο και προχώρα
κι έχε γεια.
Τώρα, τώρα που ξέσπασε η μπόρα,
πάρ’ τη μεγάλη ανηφόρα
της ζωής.
Τώρα, τώρα τα μάτια σου να κλείσεις
κι όπως θα φεύγεις μη γυρίσεις
να με δεις.
Δε φταις εσύ, δε φταις εσύ
ούτε κι εγώ.
Φταίει η ζωή
που την πιστέψαμε κι οι δυο.
Τώρα, τώρα που σήμανε η ώρα,
κάνε κουράγιο και προχώρα
κι έχε γεια.
|
Tóra, tóra pu símane i óra,
káne kurágio ke prochóra
ki éche gia.
Tóra, tóra pu fevgis makriá mu,
fthinóporo sta vléfará mu
tha ‘se pia.
De ftes esí, de ftes esí
ute ki egó.
Ftei i zoí
pu tin pistépsame ki i dio.
Tóra, tóra pu símane i óra,
káne kurágio ke prochóra
ki éche gia.
Tóra, tóra pu kséspase i bóra,
pár’ ti megáli anifóra
tis zoís.
Tóra, tóra ta mátia su na klisis
ki ópos tha fevgis mi girísis
na me dis.
De ftes esí, de ftes esí
ute ki egó.
Ftei i zoí
pu tin pistépsame ki i dio.
Tóra, tóra pu símane i óra,
káne kurágio ke prochóra
ki éche gia.
|