Υπόφερα εγώ για σένα τόσο
γιατί σ’ αγαπούσα αληθινά
με σκοπό για να σε στεφανώσω
δική μου να ‘σαι πια παντοτινά.
Κι αφού εφρόντιζα εγώ για σένα
γιατί παραστράτησες τρελή;
Δεν εσκέφτηκες κι εσύ για μένα
με πόνο που σ’ αγάπησα πολύ.
Κι ένα πρωί σε χάνω από κοντά μου
μου ‘ρθε τρέλα μέσα στο μυαλό
έκλεισα τον πόνο στην καρδιά μου
και είπα καλή τύχη, στο καλό.
Θα ‘ρθει κάποιος καιρός να μετανιώσεις
τον Μητσάκη πάλι να ζητάς,
θα ‘μαι ξένος πρέπει να το νιώσεις
για μένα τότε πια να μη ρωτάς.
|
Ipófera egó gia séna tóso
giatí s’ agapusa alithiná
me skopó gia na se stefanóso
dikí mu na ‘se pia pantotiná.
Ki afu efróntiza egó gia séna
giatí parastrátises trelí;
Den eskéftikes ki esí gia ména
me póno pu s’ agápisa polí.
Ki éna pri se cháno apó kontá mu
mu ‘rthe tréla mésa sto mialó
éklisa ton póno stin kardiá mu
ke ipa kalí tíchi, sto kaló.
Tha ‘rthi kápios kerós na metaniósis
ton Mitsáki páli na zitás,
tha ‘me ksénos prépi na to niósis
gia ména tóte pia na mi rotás.
|