Ο κόσμος είναι αχάριστος
και η ζωή μπαμπέσσα,
και η γυναίκα π’ αγαπάς,
κι αυτή δεν έχει μπέσα,
κι ας ζει σαν πριγκηπέσσα.
Αχ, κι αυτή δεν έχει μπέσα,
αχ, κι ας ζει σαν πριγκηπέσσα.
Κι αν, τώρα, μόνο το κρασί
είν’ η παρηγοριά μου,
μη με παραξηγήσετε,
πονάει η καρδιά μου,
από τη μοναξιά μου.
Αχ, πονάει η καρδιά μου,
αχ, από τη μοναξιά μου.
Ένα ρημάδι στην ζωή,
απ’ όλους ξεχασμένος,
δεν με λυπάται πια κανείς,
ένας ταπεινωμένος,
καροβοτσακισμένος.
Αχ, ένας ταπεινωμένος,
αχ, καροβοτσακισμένος.
|
O kósmos ine acháristos
ke i zoí babéssa,
ke i gineka p’ agapás,
ki aftí den échi bésa,
ki as zi san prigkipéssa.
Ach, ki aftí den échi bésa,
ach, ki as zi san prigkipéssa.
Ki an, tóra, móno to krasí
in’ i parigoriá mu,
mi me paraksigísete,
ponái i kardiá mu,
apó ti monaksiá mu.
Ach, ponái i kardiá mu,
ach, apó ti monaksiá mu.
Έna rimádi stin zoí,
ap’ ólus ksechasménos,
den me lipáte pia kanis,
énas tapinoménos,
karovotsakisménos.
Ach, énas tapinoménos,
ach, karovotsakisménos.
|