|
Μην μου θυμίζετε το χθες,
λαχτάρες, πίκρες και χαρές,
λαχτάρες, πίκρες και χαρές
που `χουν περάσει.
Αν την δείτε μια μέρα στον δρόμο,
μην της πείτε πως κλαίω και λιώνω,
να της πείτε, μακριά της, πως έμαθα,
πως συνήθισα, πως ξέχασα,
κι ας είναι ψέματα.
Το μόνο που μου ‘μεινε απ’ την αγάπη της,
είναι η ανάμνηση απ’ τα λάθη της
κι ένας απέραντος καημός, μεγάλος,
εγώ έκλαψα, ας κλάψει κι άλλος.
Δεν έχω βάρος στην ψυχή
κι αν έχει η αγάπη μας χαθεί,
αν έχει η αγάπη μας χαθεί,
φταίει εκείνη.
Μα τη σκέφτομαι κι αναστενάζω
κι απ’ το νου μου στιγμή δεν τη βγάζω,
αν τη δείτε, να της πείτε πως ξένοιασα
κι απ’ τα στήθια μου πως την ξέγραψα,
κι ας είναι ψέματα.
Το μόνο που μου `μεινε απ’ την αγάπη της,
είναι η ανάμνηση απ’ τα λάθη της
κι ένας απέραντος καημός, μεγάλος,
εγώ έκλαψα, ας κλάψει κι άλλος.
|
Min mu thimízete to chthes,
lachtáres, píkres ke charés,
lachtáres, píkres ke charés
pu `chun perási.
An tin dite mia méra ston drómo,
min tis pite pos kleo ke lióno,
na tis pite, makriá tis, pos ématha,
pos siníthisa, pos kséchasa,
ki as ine psémata.
To móno pu mu ‘mine ap’ tin agápi tis,
ine i anámnisi ap’ ta láthi tis
ki énas apérantos kaimós, megálos,
egó éklapsa, as klápsi ki állos.
Den écho város stin psichí
ki an échi i agápi mas chathi,
an échi i agápi mas chathi,
ftei ekini.
Ma ti skéftome ki anastenázo
ki ap’ to nu mu stigmí den ti vgázo,
an ti dite, na tis pite pos kséniasa
ki ap’ ta stíthia mu pos tin kségrapsa,
ki as ine psémata.
To móno pu mu `mine ap’ tin agápi tis,
ine i anámnisi ap’ ta láthi tis
ki énas apérantos kaimós, megálos,
egó éklapsa, as klápsi ki állos.
|
