Αναπολώντας τα παλιά
κι όλα τα περασμένα,
με έφερε η σκέψη μου
πάλι κοντά σ’ εσένα.
Και βρέθηκα στο σπίτι σου
χωρίς να καταλάβω
και δίχως να ‘σαι δίπλα μου,
μαζί σου να μιλάω.
Την πόρτα σου μου άνοιξες
και μου ‘πιασες το χέρι,
και φύσηξε, χαρούμενο,
της Άνοιξης τ’ αγέρι.
Παράδεισος μου φάνηκε
όλη η γειτονιά σου,
μα, στην πραγματικότητα,
με λιώνει η απονιά σου.
Μέσ’ στην καρδιά μου έμεινες
κι ας πέρασαν τα χρόνια,
θα σε θυμάμαι κι ας πονώ
όσο θα ζω, αιώνια.
Και με τη φαντασία μου
θα σε γλυκοφιλάω,
γιατί σ’ αγάπησα πολύ
κι ακόμα σ’ αγαπάω.
|
Anapolóntas ta paliá
ki óla ta perasména,
me éfere i sképsi mu
páli kontá s’ eséna.
Ke vréthika sto spíti su
chorís na katalávo
ke díchos na ‘se dípla mu,
mazí su na miláo.
Tin pórta su mu ánikses
ke mu ‘piases to chéri,
ke físikse, charumeno,
tis Άniksis t’ agéri.
Parádisos mu fánike
óli i gitoniá su,
ma, stin pragmatikótita,
me lióni i aponiá su.
Més’ stin kardiá mu émines
ki as pérasan ta chrónia,
tha se thimáme ki as ponó
óso tha zo, eónia.
Ke me ti fantasía mu
tha se glikofiláo,
giatí s’ agápisa polí
ki akóma s’ agapáo.
|