Εγώ που δεν προσκύνησα ποτέ
και τ’ άγια για μένα ήταν ξένα,
γονάτισα κι ορκίστηκα, για δες,
μπροστά σε σένα!
Και να, εκεί που πάτησες, πατώ
κι εκεί που με αρνήθηκες, γυρίζω,
δε θέλησα ποτέ να σε κρατώ
και να σε ορίζω.
Και χάνομαι σαν κέρμα που κυλάει
και σπάω σε κομμάτια σαν καθρέφτης
και γίνομαι εκείνο που φοβάμαι,
του κόσμου ο φυγάς και ο δραπέτης.
Σαν θέλεις τη ζωή σου πιο γλυκιά,
ζαχάρωσε λιγάκι την ανάγκη.
Πώς έγινε η τόση απλωσιά,
στενό φαράγγι!
|
Egó pu den proskínisa poté
ke t’ ágia gia ména ítan kséna,
gonátisa ki orkístika, gia des,
brostá se séna!
Ke na, eki pu pátises, pató
ki eki pu me arníthikes, girízo,
de thélisa poté na se krató
ke na se orízo.
Ke chánome san kérma pu kilái
ke spáo se kommátia san kathréftis
ke ginome ekino pu fováme,
tu kósmu o figás ke o drapétis.
San thélis ti zoí su pio glikiá,
zachárose ligáki tin anágki.
Pós égine i tósi aplosiá,
stenó farángi!
|