Καλησπέρα, μπάρμπα Μάνθο,
ήρθα απόψε για να μάθω,
του ανθρώπου η καρδιά,
πόση πίκρα να χωρά.
Και κουνώντας το κεφάλι,
παίζοντας τον μπαγλαμά,
για τα βάσανα του ανθρώπου,
ο κυρ’ Μάνθος, απαντά.
Τι χωράει, μη ρωτάς, το λιμάμι της καρδιάς,
μόνο να παρακαλάς να ‘χεις την υγειά σου
και να μη δουν τα μάτια σου
όσα χωράει η καρδιά σου.
Μια αγάπη, μπάρμπα Μάνθο,
μ’ έκανε πολλά να πάθω,
να βαστάξω, δεν μπορώ,
τον δικό της χωρισμό.
Και κουνώντας το κεφάλι,
παίζοντας τον μπαγλαμά,
για τους πόνους της αγάπης,
ο κυρ’ Μάνθος, απαντά.
Δεν τελειώνει η ζωή με μι’ αγάπη που δεν ζει,
μόνο να παρακαλάς να ‘χεις την υγειά σου,
σαν παλικάρι να σταθείς στου χωρισμού το μπάτσο,
τα νιάτα σου να `ναι καλά κι από αγάπες, μάτσο.
|
Kalispéra, bárba Mántho,
írtha apópse gia na mátho,
tu anthrópu i kardiá,
pósi píkra na chorá.
Ke kunóntas to kefáli,
pezontas ton baglamá,
gia ta vásana tu anthrópu,
o kir’ Mánthos, apantá.
Ti chorái, mi rotás, to limámi tis kardiás,
móno na parakalás na ‘chis tin igiá su
ke na mi dun ta mátia su
ósa chorái i kardiá su.
Mia agápi, bárba Mántho,
m’ ékane pollá na pátho,
na vastákso, den boró,
ton dikó tis chorismó.
Ke kunóntas to kefáli,
pezontas ton baglamá,
gia tus pónus tis agápis,
o kir’ Mánthos, apantá.
Den telióni i zoí me mi’ agápi pu den zi,
móno na parakalás na ‘chis tin igiá su,
san palikári na stathis stu chorismu to bátso,
ta niáta su na `ne kalá ki apó agápes, mátso.
|