|
Άνω κάτω μ’ έχεις κάνει
και δεν έχεις βάλει
στο κεφάλι σου εσύ
λίγο πια μυαλό.
Μια το ένα, μια το άλλο
πάντα κάτι βρίσκεις για καυγά.
Πότε ζήλιες, πότε γκρίνιες
δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο πια.
Υπομονή, υπομονή
ως πότε πια θα κάνω.
Δεν πρόκειται, δεν πρόκειται
για σένα να πεθάνω.
Μόνο πίκρα μου ‘χεις δώσει
κι έχεις πια σκοτώσει
ότι όμορφο για σένα
είχα στην καρδιά.
Τι να κάνω πες μου τώρα
που να βρω τον πόνο μου να πω
θέλω πια κι εγώ να ζήσω
να γελάσω λίγο, να χαρώ.
Υπομονή, υπομονή
ως πότε πια θα κάνω.
Δεν πρόκειται, δεν πρόκειται
για σένα να πεθάνω.
|
Άno káto m’ échis káni
ke den échis váli
sto kefáli su esí
lígo pia mialó.
Mia to éna, mia to állo
pánta káti vrískis gia kavgá.
Póte zílies, póte gkrínies
den boró n’ antékso állo pia.
Ipomoní, ipomoní
os póte pia tha káno.
Den prókite, den prókite
gia séna na petháno.
Móno píkra mu ‘chis dósi
ki échis pia skotósi
óti ómorfo gia séna
icha stin kardiá.
Ti na káno pes mu tóra
pu na vro ton póno mu na po
thélo pia ki egó na zíso
na geláso lígo, na charó.
Ipomoní, ipomoní
os póte pia tha káno.
Den prókite, den prókite
gia séna na petháno.
|
