Με θέλεις, επειδή μοιάζω μ’ εκείνον π’ αγαπάς,
κι όταν, στα μάτια, με κοιτάς, θαρρείς ότι τον βλέπεις,
κι όταν, με πάθος, με φιλάς, μ’ εκείνονε παραμιλάς
κι εκεί το νου σου έχεις.
Ως πότε, στην αγάπη σου, θα κάνω τον σωσία,
για σένα μια διέξοδο, για μένα τυραννία,
ως πότε, στην αγάπη σου, θα κάνω τον σωσία.
Το ξέρω, δυστυχώς, είμαι σκιά του αλλουνού,
για την πληγή του χωρισμού, μια αναγκαία λύση
κι όταν θα βρεις τον λυτρωμό, μ’ ένα απλό “ευχαριστώ”,
ο ρόλος μου θα λήξει.
Ως πότε, στην αγάπη σου, θα κάνω τον σωσία,
για σένα μια διέξοδο, για μένα τυραννία,
ως πότε, στην αγάπη σου, θα κάνω τον σωσία.
|
Me thélis, epidí miázo m’ ekinon p’ agapás,
ki ótan, sta mátia, me kitás, tharris óti ton vlépis,
ki ótan, me páthos, me filás, m’ ekinone paramilás
ki eki to nu su échis.
Os póte, stin agápi su, tha káno ton sosía,
gia séna mia diéksodo, gia ména tirannía,
os póte, stin agápi su, tha káno ton sosía.
To kséro, distichós, ime skiá tu allunu,
gia tin pligí tu chorismu, mia anagkea lísi
ki ótan tha vris ton litromó, m’ éna apló “efcharistó”,
o rólos mu tha líksi.
Os póte, stin agápi su, tha káno ton sosía,
gia séna mia diéksodo, gia ména tirannía,
os póte, stin agápi su, tha káno ton sosía.
|