Τεμπέλης από κούνια,
να τρως και να κοιμάσαι,
καρφί να μη σου καίγεται
και πάντα αφέντης να ‘σαι.
Αυτή είναι η ζωή,
αυτή είναι η ζωή,
μ’ εμένα όποιος μπλέξει
θα κάνει προκοπή.
Δυο – τρεις καρέκλες στη σειρά,
καφέ και τσιγαράκι,
στον κόκορα τα φόρτωσα
και σπάω νταλκαδάκι.
Αυτή είναι η ζωή,
αυτή είναι η ζωή,
μ’ εμένα όποιος μπλέξει
θα κάνει προκοπή.
Αν έχει η πλάση βάσανα
εμένα δε με νοιάζει,
ο κόσμος είναι όμορφος
γι’ αυτόν που τεμπελιάζει.
Αυτή είναι η ζωή,
αυτή είναι η ζωή,
μ’ εμένα όποιος μπλέξει
θα κάνει προκοπή.
Αφού βαριέστησα κι εγώ
μ’ αυτή την τεμπελιά μου,
ξανά στην ξάπλα στρώνουμαι
και γίνετ’ η δουλειά μου.
Αυτή είναι η ζωή,
αυτή είναι η ζωή,
βρεμένο παξιμάδι
και φτου κι απ’ την αρχή.
|
Tebélis apó kunia,
na tros ke na kimáse,
karfí na mi su kegete
ke pánta aféntis na ‘se.
Aftí ine i zoí,
aftí ine i zoí,
m’ eména ópios bléksi
tha káni prokopí.
Dio – tris karékles sti sirá,
kafé ke tsigaráki,
ston kókora ta fórtosa
ke spáo ntalkadáki.
Aftí ine i zoí,
aftí ine i zoí,
m’ eména ópios bléksi
tha káni prokopí.
An échi i plási vásana
eména de me niázi,
o kósmos ine ómorfos
gi’ aftón pu tebeliázi.
Aftí ine i zoí,
aftí ine i zoí,
m’ eména ópios bléksi
tha káni prokopí.
Afu variéstisa ki egó
m’ aftí tin tebeliá mu,
ksaná stin ksápla strónume
ke ginet’ i duliá mu.
Aftí ine i zoí,
aftí ine i zoí,
vreméno paksimádi
ke ftu ki ap’ tin archí.
|