|
Μη λυπάσαι ποτέ έρωτα μου κουτέ
το χαμένο το χθες,
μη λυπάσαι, μην κλαις.
Κι αν χωρίσαμε εμείς,
ο θυμός της στιγμής, σαν τη μπόρα περνά,
ήλιος βγαίνει ξανά.
Σήμερα σ’ έχω αγκαλιά
και με αμέτρητα φιλιά θα σε γεμίσω
και στο γλυκό το δειλινό,
ακόμα και τον ουρανό θα σου χαρίσω.
Κάθε πίκρα παλιά ας πνιγεί στα φιλιά,
της αγάπης κρασί
κέρασέ με κι εσύ.
Στο ‘πα χίλιες φορές,
της ζωής οι χαρές είναι ακόμα πολλές,
μη λυπάσαι, μην κλαις.
Σήμερα σ’ έχω αγκαλιά
και με αμέτρητα φιλιά θα σε γεμίσω
και στο γλυκό το δειλινό,
ακόμα και τον ουρανό θα σου χαρίσω.
|
Mi lipáse poté érota mu kuté
to chaméno to chthes,
mi lipáse, min kles.
Ki an chorísame emis,
o thimós tis stigmís, san ti bóra perná,
ílios vgeni ksaná.
Símera s’ écho agkaliá
ke me amétrita filiá tha se gemíso
ke sto glikó to dilinó,
akóma ke ton uranó tha su charíso.
Káthe píkra paliá as pnigi sta filiá,
tis agápis krasí
kérasé me ki esí.
Sto ‘pa chílies forés,
tis zoís i charés ine akóma pollés,
mi lipáse, min kles.
Símera s’ écho agkaliá
ke me amétrita filiá tha se gemíso
ke sto glikó to dilinó,
akóma ke ton uranó tha su charíso.
|
