Σταγόνα στον ωκεανό ήμουν, αγάπη μου, κι εγώ,
πρωτού τα χείλη σου τα δυο να τα φιλήσω,
μα τώρα, έγινα βροχή, έγινα μπόρα δυνατή,
κι όλο τον κόσμο, αν σε χάσω, θα τον πνίξω.
Μ’ έκανε η αγάπη σου
οχυρωμένο κάστρο
για να υπερασπίζομαι
της ομορφιάς σου τ’ άστρο,
και μόνο αν με γκρεμίσουνε,
τότε πια, θα σε χάσω.
Από το πρώτο σου φιλί, χρυσό, απόκτησα, σπαθί
και την καλή σου την καρδιά έχω ασπίδα,
τώρα μ’ αρέσει η ζωή, τώρα που μου ‘δωσες εσύ
με την αγάπη σου, κουράγιο και ελπίδα.
Μ’ έκανε η αγάπη σου
οχυρωμένο κάστρο
για να υπερασπίζομαι
της ομορφιάς σου τ’ άστρο,
και μόνο αν με γκρεμίσουνε,
τότε πια, θα σε χάσω.
|
Stagóna ston okeanó ímun, agápi mu, ki egó,
protu ta chili su ta dio na ta filíso,
ma tóra, égina vrochí, égina bóra dinatí,
ki ólo ton kósmo, an se cháso, tha ton pníkso.
M’ ékane i agápi su
ochiroméno kástro
gia na iperaspízome
tis omorfiás su t’ ástro,
ke móno an me gkremísune,
tóte pia, tha se cháso.
Apó to próto su filí, chrisó, apóktisa, spathí
ke tin kalí su tin kardiá écho aspída,
tóra m’ arési i zoí, tóra pu mu ‘doses esí
me tin agápi su, kurágio ke elpída.
M’ ékane i agápi su
ochiroméno kástro
gia na iperaspízome
tis omorfiás su t’ ástro,
ke móno an me gkremísune,
tóte pia, tha se cháso.
|