Απόψε, φίλοι μου, αν μ’ αγαπάτε,
να τραγουδήσω μην μου ζητάτε,
σαν τον παλιάτσο να γελώ, μην μ’ αναγκάζετε,
θέλω να κλάψω φανερά τη συμφορά μου,
αφού, εκείνη που αγαπώ, για πάντα χάνεται,
συμμερισθείτε τον καημό που ‘χει η καρδιά μου.
Γαρδένιες και σπασίματα,
χαρές, χειροκροτήματα, δεν έχουνε σκοπό,
τραγούδια δε χρειάζονται,
αφού, για πάντα χάνονται τα μάτια π’ αγαπώ.
Απόψε, φίλοι μου, αν μ’ αγαπάτε,
όπου πονάω μην με χτυπάτε,
να παίξω ρόλο τραγικό, μην επιμένετε,
να κάνω, τάχα, πως γελώ ενώ πονάω,
αφού χωρίζουν δυο καρδιές κι ο κόσμος καίγεται,
εγώ, πώς είναι δυνατόν να τραγουδάω.
Γαρδένιες και σπασίματα,
χαρές, χειροκροτήματα, δεν έχουνε σκοπό,
τραγούδια δε χρειάζονται,
αφού, για πάντα χάνονται τα μάτια π’ αγαπώ,
τα μάτια π’ αγαπώ, τα μάτια π’ αγαπώ.
|
Apópse, fíli mu, an m’ agapáte,
na tragudíso min mu zitáte,
san ton paliátso na geló, min m’ anagkázete,
thélo na klápso fanerá ti simforá mu,
afu, ekini pu agapó, gia pánta chánete,
simmeristhite ton kaimó pu ‘chi i kardiá mu.
Gardénies ke spasímata,
charés, chirokrotímata, den échune skopó,
tragudia de chriázonte,
afu, gia pánta chánonte ta mátia p’ agapó.
Apópse, fíli mu, an m’ agapáte,
ópu ponáo min me chtipáte,
na pekso rólo tragikó, min epiménete,
na káno, tácha, pos geló enó ponáo,
afu chorízun dio kardiés ki o kósmos kegete,
egó, pós ine dinatón na tragudáo.
Gardénies ke spasímata,
charés, chirokrotímata, den échune skopó,
tragudia de chriázonte,
afu, gia pánta chánonte ta mátia p’ agapó,
ta mátia p’ agapó, ta mátia p’ agapó.
|