Μοίρες κακές μας φέραν στ ‘αδιέξοδο,
καμιά χαρά στον κόσμο δε μας μένει,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω
και της ζωής καραβοτσακισμένοι,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω
και της ζωής καραβοτσακισμένοι.
Ήλιος για μας ποτέ δε γλυκοφώτισε,
γύρω, παντού, μας ζώνουν μαύρα φίδια,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω
και της ζωής κουρέλια και σκουπίδια,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω
και της ζωής κουρέλια και σκουπίδια.
Στα καπηλειά ζητάμε το φαρμάκι μας,
με το πιοτό τα βάσανα ξεχνούμε,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω,
που τη χαρά στο θάνατο θα βρούνε,
είμαστ’ εμείς της μπόρας τα ναυάγια, ω, ω, ω,
που τη χαρά στο θάνατο θα βρούνε
|
Mires kakés mas féran st ‘adiéksodo,
kamiá chará ston kósmo de mas méni,
imast’ emis tis bóras ta nafágia, o, o, o
ke tis zoís karavotsakisméni,
imast’ emis tis bóras ta nafágia, o, o, o
ke tis zoís karavotsakisméni.
Ήlios gia mas poté de glikofótise,
giro, pantu, mas zónun mavra fídia,
imast’ emis tis bóras ta nafágia, o, o, o
ke tis zoís kurélia ke skupídia,
imast’ emis tis bóras ta nafágia, o, o, o
ke tis zoís kurélia ke skupídia.
Sta kapiliá zitáme to farmáki mas,
me to piotó ta vásana ksechnume,
imast’ emis tis bóras ta nafágia, o, o, o,
pu ti chará sto thánato tha vrune,
imast’ emis tis bóras ta nafágia, o, o, o,
pu ti chará sto thánato tha vrune
|