Στο σπιτάκι μου, σαν μπαίνω
κι αντικρίζω τα ορφανά,
νιώθω τριγύρω μου βαρύ σκοτάδι
κι ένα δάκρυ αργοκυλά,
νιώθω τριγύρω μου βαρύ σκοτάδι
κι ένα δάκρυ αργοκυλά, κάθε βραδιά.
Αν δεν ήθελες εμένα
τι σου φταίγαν τα παιδιά,
πως δεν τα πόνεσες, κακούργα μάνα,
σε ζητούν κάθε βραδιά,
πως δεν τα πόνεσες, κακούργα μάνα,
σε ζητούν κάθε βραδιά, κάθε βραδιά.
Τ’ όνειρό μου γκρεμισμένο
και το τζάκι μου σβηστό,
να ξανάρθεις περιμένω
στο κατώφλι το κλειστό,
να ξανάρθεις περιμένω
στο κατώφλι το κλειστό, κάθε βραδιά.
|
Sto spitáki mu, san beno
ki antikrízo ta orfaná,
niótho trigiro mu varí skotádi
ki éna dákri argokilá,
niótho trigiro mu varí skotádi
ki éna dákri argokilá, káthe vradiá.
An den ítheles eména
ti su ftegan ta pediá,
pos den ta póneses, kakurga mána,
se zitun káthe vradiá,
pos den ta póneses, kakurga mána,
se zitun káthe vradiá, káthe vradiá.
T’ óniró mu gkremisméno
ke to tzáki mu svistó,
na ksanárthis periméno
sto katófli to klistó,
na ksanárthis periméno
sto katófli to klistó, káthe vradiá.
|