Όσα είναι όλα τ’ αστρα τ’ ουρανού,
τόσους πόνους έχω μέσα στην καρδιά μου,
κι όπως τρέχουν τα νερά του ποταμού,
έτσι τρέχουν και τα μαύρα δάκριά μου,
κι όπως τρέχουν τα νερά του ποταμού,
έτσι τρέχουν και τα μαύρα δάκριά μου.
Της μοίρας μου απόκληρος,
στον πόνο είμ’ ολόκληρος.
Δεν εζήτησα απ’ τη ζωή πολλά,
μια μανούλα, μια αγάπη κι ένα σπίτι,
μα η μοίρα μου τα στέρησε κι αυτά
και με άφησε να ζω σαν τον αλήτη,
μα η μοίρα μου τα στέρησε κι αυτά
και με άφησε να ζω σαν τον αλήτη.
Της μοίρας μου απόκληρος,
στον πόνο είμ’ ολόκληρος.
Φεύγουν κι έρχονται τα χρόνια σα νερό,
μα δεν είδαν μια χαρά τα δυο μου μάτια
και κρατώ του μαρτυρίου τον σταυρό,
στης ζωής τα πονεμένα μονοπάτια,
και κρατώ του μαρτυρίου τον σταυρό,
στης ζωής τα πονεμένα μονοπάτια.
Της μοίρας μου απόκληρος,
στον πόνο είμ’ ολόκληρος.
|
Όsa ine óla t’ astra t’ uranu,
tósus pónus écho mésa stin kardiá mu,
ki ópos tréchun ta nerá tu potamu,
étsi tréchun ke ta mavra dákriá mu,
ki ópos tréchun ta nerá tu potamu,
étsi tréchun ke ta mavra dákriá mu.
Tis miras mu apókliros,
ston póno im’ olókliros.
Den ezítisa ap’ ti zoí pollá,
mia manula, mia agápi ki éna spíti,
ma i mira mu ta stérise ki aftá
ke me áfise na zo san ton alíti,
ma i mira mu ta stérise ki aftá
ke me áfise na zo san ton alíti.
Tis miras mu apókliros,
ston póno im’ olókliros.
Fevgun ki érchonte ta chrónia sa neró,
ma den idan mia chará ta dio mu mátia
ke krató tu martiríu ton stavró,
stis zoís ta poneména monopátia,
ke krató tu martiríu ton stavró,
stis zoís ta poneména monopátia.
Tis miras mu apókliros,
ston póno im’ olókliros.
|