Τι βγαίνει, φίλε, με το κλάμα,
τι βγαίνει με τη στεναχώρια,
πες μου τον πόνο σου, τι σε παιδεύει,
μήπως σε πρόδωσε η αγάπη σου.
Μη σε πειράζει, και δεν είσαι ο πρώτος,
όλοι περάσαμε απ’ το δρόμο αυτό,
που αγαπήσαμε με την καρδιά μας,
μα, τι να γίνει, έτσι είν’ η ζωή.
Μη συλλογιέσαι, ρίχ’ το έξω,
πιες λίγο, φίλε, να ξεχάσεις,
δεν βγαίνει τίποτα όσο κι αν κλάψεις,
κρύψε τον πόνο σου για να γιατρευτείς.
Μη σε πειράζει, και δεν είσαι ο πρώτος,
όλοι περάσαμε απ’ το δρόμο αυτό,
που αγαπήσαμε με την καρδιά μας,
μα, τι να γίνει, έτσι είν’ η ζωή.
|
Ti vgeni, fíle, me to kláma,
ti vgeni me ti stenachória,
pes mu ton póno su, ti se pedevi,
mípos se pródose i agápi su.
Mi se pirázi, ke den ise o prótos,
óli perásame ap’ to drómo aftó,
pu agapísame me tin kardiá mas,
ma, ti na gini, étsi in’ i zoí.
Mi sillogiése, rích’ to ékso,
pies lígo, fíle, na ksechásis,
den vgeni típota óso ki an klápsis,
krípse ton póno su gia na giatreftis.
Mi se pirázi, ke den ise o prótos,
óli perásame ap’ to drómo aftó,
pu agapísame me tin kardiá mas,
ma, ti na gini, étsi in’ i zoí.
|