Δεν είμαι εγώ
το ιδανικό,
μα ξέρω να το χτίζω.
Μην απορείς που στο γκρεμό
ριζώνω, δεν λυγίζω·
και πια δεν με χαρίζω.
Τι θέλουν όλοι,
αυτοί που λένε σ’ αγαπώ,
μα δε θα αφοσιωθώ
μέχρι το τέρμα’·
γιατί το βάθος
της ψυχής τους είν’ το δέρμα
κι εκεί το τέρμα.
Όσοι λένε, μα δεν εννοούν,
τότε από μένα τι ζητούν,
τι θέλουν όλοι.
Μέσα σ’ όλους έπεσες κι εσύ
κι έγινες ίδια φυλακή
κι εσύ όπως όλοι.
Σαν ξωτικό
στον κόσμο αυτόν
έτσι είμαι, έτσι μοιάζω.
Και το «αλλού», το ψάχνω εδώ,
στο πάθος που σου τάζω·
κι εσένα σε τρομάζω
|
Den ime egó
to idanikó,
ma kséro na to chtízo.
Min aporis pu sto gkremó
rizóno, den ligizo·
ke pia den me charízo.
Ti thélun óli,
afti pu léne s’ agapó,
ma de tha afosiothó
méchri to térma’·
giatí to váthos
tis psichís tus in’ to dérma
ki eki to térma.
Όsi léne, ma den ennoun,
tóte apó ména ti zitun,
ti thélun óli.
Mésa s’ ólus épeses ki esí
ki égines ídia filakí
ki esí ópos óli.
San ksotikó
ston kósmo aftón
étsi ime, étsi miázo.
Ke to «allu», to psáchno edó,
sto páthos pu su tázo·
ki eséna se tromázo
|