Στα όνειρα γινόμαστε
αυτό που μας αρνήθηκε η μέρα»
είπες εσύ κι εγώ δεν πάω παραπέρα.
δεν έχω τίποτα
δεν έχω τίποτα να πω, φοβάμαι
και δε μιλώ.
Του Ίκαρου τα βήματα
ζεϊμπέκικου πατήματα
μένει στο βράχο η καρδιά
και η ψυχή στα κύματα.
Μες στη ζωή φοβόμαστε
το βήμα που μας φέρνει στον αέρα
λέω εγώ, όμως δεν πάω παραπέρα
κλείνω τα μάτια μου
κλείνω τα μάτια μου μη δω, φοβάμαι
και δε κοιτώ.
|
Sta ónira ginómaste
aftó pu mas arníthike i méra»
ipes esí ki egó den páo parapéra.
den écho típota
den écho típota na po, fováme
ke de miló.
Tu Ίkaru ta vímata
zeibékiku patímata
méni sto vrácho i kardiá
ke i psichí sta kímata.
Mes sti zoí fovómaste
to víma pu mas férni ston aéra
léo egó, ómos den páo parapéra
klino ta mátia mu
klino ta mátia mu mi do, fováme
ke de kitó.
|