Το φιλότιμό μου και τον αντρισμό μου,
τα ‘παιξες, κυρά μου, μια ζαριά,
πώς να βγω στο δρόμο, ντρέπομαι τον κόσμο,
άπονη κι αχάριστη καρδιά.
Εγώ, για ‘να φιλότιμο
ζούσα στην κοινωνία
και το τσαλάκωσες εσύ,
που σ’ έκανα κυρία.
Μ’ άνοιξες σημάδι, πας να βγεις και λάδι,
μα να σε πιστέψει, ποιος μπορεί,
σ’ έμαθαν ποια είσαι κι έτσι πάλι ζήσε,
έρημη, ξανά, κι αμαρτωλή.
Εγώ, για ‘να φιλότιμο
ζούσα στην κοινωνία
και το τσαλάκωσες εσύ,
που σ’ έκανα κυρία.
|
To filótimó mu ke ton antrismó mu,
ta ‘pekses, kirá mu, mia zariá,
pós na vgo sto drómo, ntrépome ton kósmo,
áponi ki acháristi kardiá.
Egó, gia ‘na filótimo
zusa stin kinonía
ke to tsalákoses esí,
pu s’ ékana kiría.
M’ ánikses simádi, pas na vgis ke ládi,
ma na se pistépsi, pios bori,
s’ émathan pia ise ki étsi páli zíse,
érimi, ksaná, ki amartolí.
Egó, gia ‘na filótimo
zusa stin kinonía
ke to tsalákoses esí,
pu s’ ékana kiría.
|