Το μπουζούκι μου απόψε
θα το κάνω δυο κομμάτια
για τα γκρίζα σου τα μάτια
δεν θα ξαναπαίξω πια
Κι ούτε πλέον μ’ αγωνία
στου σπιτιού σου τη γωνία
στου σπιτιού σου τη γωνία
δε θα ξανακλάψω πια
Την αγάπη που σου είχα
και την τόση μου λατρεία
την επέταξες κυρία
δεν την πρόσεξες καλά
Τώρα όμως λίγο λίγο
της καρδιάς τον πόνο πνίγω
κι ένα βράδυ θα σου φύγω
και δε θα με δεις ξανά
Τους καημούς που μου ‘χεις δώσει
θα τους διώξω μια για πάντα
θα τους βάλω σε μια τσάντα
να τους ρίξω στο γιαλό
Να τους πάρει το άγριο κύμα
να γλιτώσω απ’ το κρίμα
και έτσι το δικό σου θύμα
δεν θα είμαι πια εγώ
|
To buzuki mu apópse
tha to káno dio kommátia
gia ta gkríza su ta mátia
den tha ksanapekso pia
Ki ute pléon m’ agonía
stu spitiu su ti gonía
stu spitiu su ti gonía
de tha ksanaklápso pia
Tin agápi pu su icha
ke tin tósi mu latria
tin epétakses kiría
den tin prósekses kalá
Tóra ómos lígo lígo
tis kardiás ton póno pnígo
ki éna vrádi tha su fígo
ke de tha me dis ksaná
Tus kaimus pu mu ‘chis dósi
tha tus diókso mia gia pánta
tha tus válo se mia tsánta
na tus ríkso sto gialó
Na tus pári to ágrio kíma
na glitóso ap’ to kríma
ke étsi to dikó su thíma
den tha ime pia egó
|